WIARA NA TRUDNE CZASY DZIEŃ CCCXCIII

Warszawa

28.01.2024

                                                             POWSTANIE WARSZAWSKIE

  PRZEDSTAWIAMY BOHATERÓW

 IX SCENA

                              OJCIEC PAWEŁ 

                                                                         kontynuacja

                           

                             Foto: Narodowe Archiwum Cyfrowe

„Mieliśmy kapelana, „Ojciec Paweł” się nazywał. Pamiętam [pewne]. Po zranieniu byłem długi czas nieprzytomny. Sanitariuszka Ewa z dwoma żołnierzami przeniosła mnie z Bożego Jana na Miodową 23. Jak potem [opowiadał] doktor „Brom” Zygmunt Kujawski lekarz „Zośki” robił co mógł, znaczy wyciągnął [większą część odłamków], obandażował pęknięte żebra. W czasie opatrunku straciłem przytomność, bo [robiono] to bez znieczulenia. Ponieważ nie było miejsca na łóżku, położono mnie na sienniku między łóżkami na podłodze. Koło południa trafił pocisk z „krowy” w nasz szpital. Na szczęście nie przebił stropu do środka, ale dom się zapalił. Rannych wyniesiono na przeciwną stronę ulicy Miodowej, tu gdzie dzisiaj jest Wyższa Szkoła Teatralna bodajże. Jak mi opowiadali, uratował mnie jeniec niemiecki, który po coś się jeszcze wrócił i zauważył mnie i krzyknął. Wynieśli [więc i mnie]. Odzyskałem przytomność wieczorem. Najpierw [zobaczyłem] bladoróżową [poświatę]. Myślę sobie: Ppewnie zginąłem i jestem w niebie”. Autentycznie tak pomyślałem. [Po chwili jednak] usłyszałem „tatata!”. „Eee, [ja] żyję, [przecież to] strzelają karabiny maszynowe. [Ta poświata to płonący sufit”. Na szczęście zdążyli mnie wynieść. W jakiś czas po przeniesieniu mnie w bezpieczne miejsce] przyszedł do mnie „ojciec Paweł” [i] mówi: „Synku jesteś ciężko ranny, może umrzesz wyspowiadaj się przed tym”. Pokazałem mu, że nie mogę mówić, bo mam przestrzelone [policzki]. „To ja będę mówił, a ty będziesz tylko kiwał głową”. Tak wyglądała moja spowiedź. I to było całe [moje] życie religijne w czasie Powstania.”

                                     Stanisław Krupa ps. „Nita”